Ik kwam thuis na mijn werk. Ik ging naar boven en belde zoals gewoonlijk aan. Stilte. Ik klopte op de deur — geen antwoord. Ik haalde de sleutel uit mijn tas en ging naar binnen.
Het beeld dat zich voor mij ontvouwde sloeg me met verstomming. De tv stond aan. De koelkastdeur stond op een kier. Kleren, handdoeken en speelgoed lagen overal op de vloer.
Ik liep verder en keek in de badkamer — er lag een plas water op de vloer. Alsof iemand in haast was vertrokken.
Waar is mijn vrouw? Waar is mijn zoon? Ik begreep er niets van. De telefoon van mijn vrouw stond uit.
Plotseling hoorde ik voetstappen achter me. Het vervolg in de reacties⬇️⬇️
Ik ben nu drie jaar getrouwd. Mijn vrouw en ik ontmoetten elkaar op het werk — een heel gewoon verhaal: gezamenlijke projecten, gezamenlijke lunches, lange gesprekken. Na ons huwelijk veranderde ons leven.
Ze werd zwanger en ging met zwangerschapsverlof, en alle financiële verantwoordelijkheid viel op mijn schouders. De dagelijkse routine werd voorspelbaar: ’s ochtends op kantoor, ’s avonds thuis.
Mijn vrouw zorgde voor het huis, keek naar ons kind, kookte het avondeten, en ik wist dat als ik thuis kwam, de gebruikelijke warmte me zou verwelkomen.
Maar die avond begon vreemd.
Ik opende de deur van het trappenhuis, ging naar boven en belde zoals gewoonlijk aan. Stilte. Ik klopte op de deur — geen antwoord. Misschien is ze in de badkamer? Maar ze hoort altijd mijn stappen. Ik haalde de sleutel uit mijn tas en ging naar binnen.
Het beeld dat zich voor mij ontvouwde sloeg me met verstomming. De tv stond aan. De koelkastdeur stond op een kier. Kleren, handdoeken en speelgoed lagen overal op de vloer.
Ik liep verder en keek in de badkamer — er lag een plas water op de vloer. Alsof iemand in haast was vertrokken.
Waar is mijn vrouw? Waar is mijn zoon?
Mijn hoofd begon snel en zenuwachtig te draaien. Het eerste wat in me opkwam was een inbraak. Maar we hebben geen geld of sieraden in huis. Wat is er gebeurd? Waarom leek het alsof iemand in een haast vertrokken was en alles achtergelaten had?
Met trillende vingers belde ik het nummer van mijn vrouw. Het begon te rinkelen. Daarna de koude, onverschillige stem op de voicemail: “De gecontacteerde persoon is tijdelijk niet bereikbaar.”
Mijn hart klopte in mijn keel. Misschien ben ik te laat? Misschien, als ik eerder was aangekomen, had ik iets kunnen doen?
Op dat moment hoorde ik voetstappen achter me.
— Oh, schat, ben je al hier? — hoorde ik haar stem.
Ik draaide me snel om. Mijn vrouw stond in de deur met een boodschappentas. Kalm. Glimlachend.
— Wat is hier gebeurd? Waar is het kind? Waarom was je telefoon uit?
Ze trok rustig haar jas uit en legde haar tas op de tafel.
— Hoe was je dag?
Ik kon het niet meer houden.
— Wat is er gebeurd?! WAAR IS HET KIND?!
Mijn vrouw keek me verbaasd aan.
— Rustig maar. Hij is bij mijn moeder. Ik was maar een half uur naar de winkel.
— En… wat is deze rommel?
Ze glimlachte en ging op de bank zitten.
— Vraag me wat ik vandaag heb gedaan.
Ik zweeg even, en vroeg toen:
— Wat?
Mijn vrouw rekte zich uit, gaapte en zei glimlachend:
— Niets. Ik heb gewoon gerust.
