Ik installeerde een verborgen camera om mijn schoonmoeder in de gaten te houden, maar toen ik zag wat ze deed, was ik geschokt 😱😱
Ik had nooit gedacht dat ik in een constante staat van spanning zou leven. Voor mijn huwelijk dacht ik dat een schoonmoeder was zoals in de films: streng maar rechtvaardig, en dat ze me uiteindelijk zou accepteren – vooral als ik mijn best deed. En ik deed echt mijn best. Maar mijn schoonmoeder leek vanaf het begin al besloten te hebben: “Jij hoort hier niet thuis.”
Ze schreeuwde niet. Ze maakte geen ruzie. Ze… duwde me gewoon langzaam uit het leven.
Eerst waren het kleinigheden. Ik kookte het avondeten – zij “per ongeluk” zoutte de soep te veel wanneer ik me omdraaide. Ik deed de was – zij deed bleekmiddel bij de gekleurde was. Ze zei dat ze het niet had gemerkt.
Toen begon mijn make-up te verdwijnen. Mijn favoriete lippenstift was ineens gebroken, mijn crème leeg. Als ik er iets van zei, keek ze verbaasd:
– Misschien ben je vergeten dat je het al hebt opgebruikt?
Op een dag werd ik wakker van een vreemde geur – het rook naar verschroeide doeken in de slaapkamer. Ik rende naar de keuken: de oven stond aan, en erin stonden… mijn schoenen. De schoenen die ik zou dragen naar een sollicitatiegesprek. Natuurlijk ontkende ze alles:
– Misschien is het een grap van een buur.
Ik moest bijna lachen – maar het was allesbehalve grappig.
De druppel was de jurk. Die ik wilde dragen op de bruiloft van mijn vriendin. Hij had een week lang in de kast gehangen. Ik controleerde hem elke dag. En twee uur voor vertrek vond ik hem… in stukken geknipt.
Mijn schoonmoeder liep langs de kamer en fluisterde:
– Wat niet van jou is, is niet voor jou bedoeld.
Ik vertelde alles aan mijn man, maar hij geloofde me niet. Hij zei dat ik dingen verzon. Dus besloot ik een camera te installeren – en wat ik zag, deed me huiveren 😱😱 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Ik richtte de camera op de keuken. Ik dacht naïef dat het ergste zou zijn dat ze in mijn eten spuugde of zout over mijn planten strooide. Maar de werkelijkheid was veel enger.
Op de tweede dag zag ik op de opname hoe ze naar mijn mok liep. Ze haalde een klein wit zakje tevoorschijn. En goot iets in mijn thee… het leek op suiker. Maar het was geen suiker. Toen pakte ze een lepel en roerde alles zorgvuldig door.
Op haar gezicht stond een griezelige, levenloze glimlach. Ze fluisterde voor zich uit:
– Zo is het beter. Jij hoort hier niet te zijn.
Ik sliep die nacht geen seconde. De volgende ochtend bracht ik het USB-stickje naar de politie.
’s Avonds pakte ik mijn spullen en vertrok. Mijn man was op zakenreis, en ik legde niets uit via de telefoon. Eerst veiligheid. Daarna uitleg.
Een week later kreeg ik het resultaat. Het poeder dat ze in mijn thee deed, bleek een diergeneesmiddel om dieren in te slapen. In kleine hoeveelheden – zwakte, duizeligheid, slaperigheid. In grotere – bewusteloosheid, mogelijk ademhalingsstilstand.
Ik herinnerde me hoe ik me soms loom voelde, alsof ik tijd verloor. Ik dacht dat ik gewoon oververmoeid was.
Nu wordt ze strafrechtelijk vervolgd. Mijn man is nog steeds in shock. Hij kan niet geloven dat zijn moeder daartoe in staat was.
