Mijn relatie met mijn schoonmoeder was nooit eenvoudig. Vanaf de eerste dag liet ze merken dat ik niet de vrouw was die zij naast haar zoon wilde zien.
Ze bekritiseerde alles: mijn kookkunsten, hoe ik schoonmaakte, hoe ik sprak, hoe ik me kleedde. Ik deed mijn best, verdroeg het, probeerde contact te maken, maar het was allemaal tevergeefs. Mijn man bleef meestal stil en zei dat ik het “niet te persoonlijk moest nemen”.
Op een dag, toen ik vroeger thuiskwam van mijn werk, hoorde ik stemmen in de keuken. Ik wilde niet afluisteren — ik verstijfde gewoon toen ik mijn naam hoorde.
Na wat ik hoorde, pakte ik mijn spullen, verliet het huis en vroeg de scheiding aan. Ik heb er geen moment spijt van gehad. Ze hebben me gewoon tot het uiterste gedreven. Hier is waar ze het over hadden 👇👇
— Waarom woon je nog met haar? — zei mijn schoonmoeder. — Je hebt zelf gezegd dat je haar nooit hebt liefgehad. Dat je nog steeds van je ex houdt.
— Mam, ik weet het. Ik ben in de war. Maar nu kan ik niet zomaar alles achterlaten.
— Waarom niet? Vraag de scheiding aan, kwel jezelf niet. Wat zie je eigenlijk in haar?
Ik stond achter de deur en begreep voor het eerst volledig: dit ging niet zomaar om een moeilijke relatie met mijn schoonmoeder — dit was leugen, verraad en toneelspel waarin ik al die tijd had geleefd.
Die avond zei ik niets. Ik glimlachte zoals gewoonlijk, maakte schoon, kookte het avondeten en wenste iedereen welterusten. De volgende ochtend ging ik naar een advocaat en vroeg ik de scheiding aan.
Mijn man was in shock. Hij probeerde me ervan te overtuigen dat “ik het verkeerd had begrepen”. Maar ik had het precies goed begrepen.
Ik wilde gewoon niet langer leven in een huis waar ik niet werd geliefd en waar men besprak hoe ze me zo snel mogelijk uit hun leven konden wissen.
Wat denken jullie — heb ik het juiste gedaan?
