Hun dochter verdween na het eindexamenbal, en 20 jaar later opende de vader eindelijk het oude schoolalbum – en op een van de foto’s zag hij iets angstaanjagends 😱😱
De dochter verdween in de nacht van het examenbal. Na de plechtige ceremonie ging ze met haar vriendinnen naar een feest. De ouders verwachtten haar ’s ochtends terug, maar ze kwam nooit thuis. Eerst dachten ze dat ze bij een vriendin was blijven slapen, daarna dat ze gewoon verdwaald was. Maar bij zonsopkomst werd haar achtergelaten tas gevonden bij de bushalte. Geen getuigen, geen sporen. Alleen stilte en eindeloze zoektochten die niets opleverden.
Twintig jaar later besloten de ouders voor het eerst in lange tijd de spullen van hun dochter door te nemen. De kamer leek alsof de tijd er had stilgestaan: het schooluniform hing nog netjes aan de kapstok, op de plank lag haar dagboek vol stickers, vergeelde posters sierden de muren.
De vader bladerde langzaam door dozen met studieboeken, schriften en tijdschriften, toen hij diep in een la een zware kaft voelde. Het was het oude schoolalbum. Hij had het nooit eerder geopend – de pijn van de herinneringen was te groot.
Stof dwarrelde door de lucht toen hij het album voorzichtig op tafel legde. Na lang aarzelen sloeg hij toch de eerste bladzijde open. Op de glanzende pagina’s glimlachten kinderen: klasgenoten, leraren, feestelijke scènes van het examenbal.
Alles leek zo levendig, alsof ze ieder moment tot leven zouden komen en beginnen te praten.
Op een van de pagina’s bleef zijn blik hangen. Daar stond een foto van zijn dochter in schooluniform, met de sjerp “Geslaagd”. Haar ogen straalden van hoop, haar lippen droegen die glimlach die hij nooit meer terug zou zien.
Maar juist op die foto merkte de vader iets verschrikkelijks op – en opeens begreep hij waar zijn dochter verdwenen was 😨😱 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Achter zijn dochter, alsof hij toevallig in beeld was gekomen, stond een man. Een man die hij nog nooit eerder had gezien. Een onbekende. Het gezicht in de schaduw, maar de kille ogen waren duidelijk zichtbaar. Ze keken niet in de camera – ze waren strak op haar gericht.
Hij leek de fotograaf niet op te merken, alsof zijn enige doel die blik op het meisje in het midden van de foto was.
De handen van de vader begonnen te beven. Hij herinnerde zich hoe zijn dochter die nacht spoorloos verdween. Niemand kon uitleggen wat er was gebeurd. En nu, twintig jaar later, leek deze foto te zeggen: het antwoord was altijd al daar – op de foto die niemand had opgemerkt.
Op dat moment begon de puzzel, die jarenlang in zijn geheugen had gelegen, zich te vormen. De schuldige aan de verdwijning van zijn dochter was de man wiens blik strak op haar gericht was.
