Het meisje kwam te laat voor haar sollicitatiegesprek omdat ze een oudere man hielp β maar toen ze het kantoor bereikte, viel ze bijna flauw van wat ze zag π±π±
Anna haastte zich naar een sollicitatiegesprek. Het ging niet om zomaar een baan β dit was haar droombaan, een kans om haar leven te veranderen en te ontsnappen aan eindeloze bijbaantjes.
Ze was bijna bij het zebrapad aangekomen toen ze een gil hoorde en het geluid van auto’s. Aan de overkant van de straat wankelde plotseling een oudere man, greep naar zijn borst en viel langzaam op het asfalt. Automobilisten toeterden, iemand riep uit het raam, voorbijgangers haastten zich voorbij en keken weg, alsof ze hoopten dat als ze de situatie niet zagen, die vanzelf zou verdwijnen.
Anna bleef staan. Haar brein schreeuwde: βJe bent te laat! Ren!β Maar ze stak de straat over en knielde naast de man.
β Gaat het met u? β vroeg ze met trillende stem, terwijl ze haar hand op zijn schouder legde.
De oude man ademde zwaar, zijn ogen half gesloten. Hij wees zwakjes naar zijn zak:
β Pillen… in de portemonnee…
Anna hield haar adem in en begon met trillende vingers in zijn versleten leren tas te zoeken. Eindelijk voelde ze een klein flesje. Ze haalde snel een pil eruit, legde die voorzichtig in de mond van de man en hielp hem slikken.
β Adem… rustig… Alles komt goed, fluisterde ze, terwijl ze haar tranen en angst onderdrukte.
Er gingen een paar minuten voorbij. De ademhaling van de man werd geleidelijk rustiger, zijn gezicht kreeg weer kleur. Hij opende zijn ogen en keek Anna dankbaar aan.
β Je hebt mijn leven gered… fluisterde hij. β Hoe kan ik je ooit bedanken?
Anna glimlachte, maar sprong toen ineens op, alsof ze wakker schrok:
β O nee… ik ben te laat…
Ze mompelde verontschuldigend iets en rende naar de metro, haar hart gebroken van wanhoop. Dat was het. Haar kans was verkeken. Er zou geen tweede poging zijn.
Toch ging ze naar het kantoor. Gewoon om zeker te weten dat ze alles geprobeerd had. Toen Anna uiteindelijk bij het kantoor aankwam, viel ze bijna flauw van wat ze daar zagβ¦
Vervolg in de eerste reactie ππ
Toen ze bij de receptie aankwam, glimlachte de secretaresse vriendelijk en zei:
β Sorry, maar het management is een beetje vertraagd. U mag plaatsnemen.
Anna slaakte bijna een zucht van verlichting. Ze ging zitten, klemde haar aktetas tegen zich aan en voelde de spanning langzaam afnemen.
Een halfuur later ging de deur open. Binnen kwam⦠diezelfde oude man. Gladgeschoren, in een elegant pak, zelfverzekerd leunend op zijn wandelstok. Anna verstijfde.
β Goedemorgen, zei hij tegen iedereen. β Ik ben de eigenaar van dit bedrijf. Excuses voor mijn vertraging. Er was ietsβ¦ buitengewoon belangrijks gebeurd.
Hij draaide zich naar Anna, glimlachte en knikte:
β En hier is zij β degene die durfde te stoppen terwijl iedereen anders wegkeek. Degene die echt begrijpt wat verantwoordelijkheid, moed en menselijkheid betekenen. Anna, we willen graag dat u zo snel mogelijk bij ons begint. U hebt al bewezen dat u het waard bent.
Anna kon haar oren niet geloven. Tranen sprongen in haar ogen. Ze had een leven gered⦠en onverwachts ook zichzelf.
