Een vrouw riep de stewardess en klaagde over mij, maar een paar minuten later had ze daar ontzettend veel spijt van 😨😲
Ik wist dat ik er niet op mijn best uitzag. Koorts, rillingen, droge hoest – alles kwam tegelijk op net vóór de vlucht. Maar de reis annuleren was onmogelijk: tickets gekocht, hotel betaald, afspraken vastgelegd. Ik moest me herpakken en het vliegtuig instappen.
Ik ging stil bij het raam zitten en probeerde niemand tot last te zijn. Ik haalde mijn water tevoorschijn, legde zakdoekjes naast me neer en maakte me klaar om deze paar uur zo rustig mogelijk door te brengen.
Maar nog geen tien minuten na het opstijgen klonk er een verontwaardigde stem in de cabine:
— “Dit is niet te doen! Hij hoest de hele tijd! Ik hoef dit niet te verdragen!”
Een vrouw van ongeveer vijftig, die aan de andere kant van het gangpad zat, draaide zich volledig naar me toe en begon te schreeuwen:
— “Bent u besmettelijk? Waarom bent u überhaupt op deze vlucht gestapt?!”
Ik probeerde rustig te antwoorden:
— “Sorry, ik zal proberen stiller te zijn. Ik neem zo medicijnen. Misschien kunt u oordopjes of een koptelefoon gebruiken als het stoort…”
— “Ik ga helemaal niets dragen! Dit is mijn vakantie en u verpest alles!” – krijste ze, waardoor alle passagiers opkeken.
Een minuut later drukte ze op de knop om de stewardess te roepen.
Een jonge stewardess kwam aanlopen met een geforceerde glimlach:
— “Goedemiddag, wat is er aan de hand?”
De vrouw stond bijna op:
— “Hij hoest! Hij is ziek! U moet hier iets aan doen! Ik heb voor mijn ticket betaald!”
De stewardess knikte beleefd en liep weg. Een paar minuten later kwam ze terug, maar nu met een serieuze blik. Ze had duidelijk met de piloot overlegd. En dat was het moment waarop de vrouw spijt kreeg dat ze haar überhaupt had geroepen. 😲 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
— “Aangezien we de veiligheid van de vlucht niet kunnen compromitteren en de passagier zich niet goed voelt, willen we het zo comfortabel mogelijk voor iedereen oplossen… U kunt gewoon van stoel wisselen.”
De vrouw werd meteen rood en begon te schreeuwen:
— “Ik ga niet verhuizen vanwege hem! Ik heb voor deze stoel betaald!”
De stewardess keek naar mij en zei kalm:
— “We kunnen u verplaatsen, als u dat goed vindt. Er is nog één plek vrij…”
— “Natuurlijk, verplaats me maar! Ik wil dit niet de hele vlucht aanhoren!” – zei de vrouw met een triomfantelijke blik.
Ik knikte:
— “Prima. Als het helpt, heb ik er geen bezwaar tegen.”
— “Uitstekend,” zei de stewardess. “De enige vrije plaats is in businessclass. Daar kunt u uitrusten. U krijgt ook een diner en drankjes. Volgt u mij alstublieft.”
Ik stond op, en voor een paar seconden viel er stilte in het vliegtuig.
Toen ik langs de vrouw liep, zag ik vanuit mijn ooghoek hoe haar gezicht eerst verstijfde en daarna vertrok van woede en jaloezie. Ze mompelde iets, maar niemand luisterde meer naar haar.
Ik nestelde me in een brede stoel, kreeg een deken, warme thee met honing en later een heerlijk diner. Voor mij lagen een paar uur rust en comfort.
