Een vrouw nam meteen twee passagiersstoelen in de bus in beslag, en toen een jonge man op de vrije stoel wilde gaan zitten, veroorzaakte ze een ware rel π²π₯
Voorstad. Ochtend. Districtcentrum.
De bus zat bomvol. De lucht was alsof je in een stoomcabine zat, er was absoluut geen plek.
Ik stapte in bij de halte bij de oude winkel en zag een vrije stoel bij het raam. Op de naastgelegen stoel zat een vrouw van een jaar of vijftig, stevig gebouwd, met gelakte lippen, een grote plastic zak op schoot. Naast haar β leeg.
Ik boog me voorover en vroeg beleefd:
β Pardon, is deze stoel vrij?
De vrouw trok een vies gezicht alsof ik haar vroeg haar ziel te verkopen:
β Bezet!
β En wie zit hier?
Ze wuifde met haar hand alsof ze een vlieg wegjoeg:
β Dat is jouw zaak niet. Ik wil hier mijn tas neerleggen!
Mensen begonnen elkaar aan te kijken en ik stond verbijsterd. Wat voor recht heeft ze?
Ik ging zitten. Stil. Voorzichtig. Niet duwen, niet aanraken. Gewoon de lege stoel innemen.
En toen begon het.
β Wat ben je aan het doen, onbeleefde klootzak?! Ik zei toch dat het bezet is!
β Er zit hier niemand, er liggen ook geen spullen. Zie je dan niet dat er in de bus zelfs geen plek is om te staan? Ik zeg het rustig.
β Ik wil niet dat je naast me zit! Ik heb betaald voor mijn kaartje, ik heb het RECHT!
β Weet je het zeker? Heb je voor twee kaartjes betaald?
Ze aarzelde. Een seconde. Toen schreeuwde ze hard voor de hele bus:
β Het is jouw zaak niet! Loop weg, idioot!
Een stem van achteren:
β Mevrouw, heb wat fatsoen…
β Bemoei je er niet mee! β riep ze. β Ik wil alleen zitten.
Maar toen gebeurde er iets heel onverwachts, waarna de vrouw gewoon opstond en niet bij haar halte uitstapte. Vervolg in de eerste reactie ππ
De conducteur kwam erbij. Zelfverzekerd, met de blik van iemand die al vaker ruzies heeft opgelost.
β Wat is er aan de hand?
De vrouw begon te schreeuwen:
β Hij ging zitten! Ik vroeg hem het niet te doen! Het is moeilijk voor me! Ik ben de hele weg alleen!
De conducteur zei streng:
β Laat uw kaartje zien.
β Waarom?
β Omdat als u er maar één heeft, u ook maar één zitplaats heeft. Mensen staan in het gangpad.
De vrouw begon in haar tas te zoeken en haalde een kaartje tevoorschijn. EΓ©n. Een standaardkaartje.
β Geen klachten, β zei de conducteur. β De man mag zitten. Wilt u alleen reizen, betaal dan voor de tweede plek of stap uit. Taxi is uw recht.
β Ik ga klagen! β schreeuwde de vrouw.
β Doe dat maar. Maar houd u zich intussen aan de regels.
De bus werd levendiger:
β Precies!
β Genoeg van dit soort mensen!
β Respect moet wederzijds zijn!
Een oude man achterin mompelde:
β Ze heeft geen hoge bloeddruk, ze zet alleen druk op onze zenuwen.
De vrouw sprong op, hield de tas als een kogelvrij vest tegen haar borst en ging demonstratief in het gangpad staan. Ze keek uit het raam en ademde zwaar. De stoel was vrij.
Ik ben niet gaan zitten. Ik bleef gewoon zitten. Bomen en palen flitsten voorbij buiten. Mensen ontspanden zich. Sommigen sliepen, anderen fluisterden.
En ik dacht: vreemd β zoveel ruimte om ons heen, maar zo weinig respect.
