Een verpleegster in het mortuarium dacht dat er niemand in de kamer was en wilde de dure ring van de overledene stelen… maar op het moment dat ze zijn hand aanraakte, verstijfde ze van angst 😱😲
Het lichaam van een jonge man was net naar het mortuarium gebracht. In het rapport stond koel en emotieloos: “Hartstilstand.”
De verpleegster ging de kamer binnen om het lichaam voor te bereiden op de volgende procedures.
Ze trok haar handschoenen aan, zette haar masker goed — en bevroor. Op het koude metalen bed lag een jonge, knappe man — het leek alsof hij gewoon sliep.
Maar wat haar blik het meest trok, was iets anders — een gouden trouwring aan de vinger van de overledene.
Ze herkende het merk meteen. Zulke ringen kostten een fortuin — zelfs het goedkoopste model was gelijk aan vijf jaar van haar salaris.
De verpleegster wist dat er in dit deel van het mortuarium geen camera’s hingen en dat niemand behalve zij het lichaam nog had gezien.
“Niemand zal het merken als de ring verdwijnt…” dacht ze, terwijl haar hart steeds sneller klopte. En als iemand iets vroeg, zou ze zeggen dat de ring waarschijnlijk was gestolen toen de man op straat in elkaar zakte.
Ze keek naar de deur — leeg. Stilte. Alleen het zachte gezoem van de lampen boven haar hoofd. Met trillende vingers boog ze zich over de man en raakte voorzichtig zijn hand aan om de ring af te trekken. Maar precies op dat moment gebeurde er iets onverwachts, waardoor ze verstijfde van schrik 😱😨
(Vervolg in de eerste reactie 👇👇)
Op datzelfde moment bewogen de vingers van de “dode” man. De verpleegster sprong achteruit, haar ogen wijd opengesperd van angst. De man haalde plots diep adem, opende zijn ogen en fluisterde, terwijl hij met zijn ogen knipperde:
— Waar ben ik?..
De verpleegster schrok hevig.
— U… u bent in het mortuarium… Uw hart… het was gestopt…
Hij ging langzaam rechtop zitten en keek verward om zich heen. Zijn gezicht was bleek, zijn lippen blauw — maar zijn blik was levend.
Later bleek dat de ambulanceartsen klinische dood hadden verward met biologische — zijn hart had slechts een moment stilgestaan, maar niet voorgoed.
Toen de man later naar een ziekenhuiskamer werd overgebracht, vroeg hij om de verpleegster te zien. Hij keek haar recht in de ogen en zei rustig:
— Dank u dat u de ring niet hebt afgedaan. Die… betekent heel veel voor mij.
De verpleegster werd lijkbleek, niet in staat om iets te zeggen. Ze knikte alleen zwijgend — en vanaf die dag betrad ze nooit meer alleen het mortuarium.
