Een oudere vrouw had geld gespaard om een “man voor een uurtje” in te huren — maar toen er een jonge, gespierde man voor haar deur stond, schrok de oma bijna dood 😱😨
De laatste maanden waren bijzonder zwaar voor haar geweest. Ze klaagde vaak bij haar buurvrouw:
— De kraan lekt, en ik kan hem niet eens repareren. Ik heb niet eens gereedschap! Zie je die stoel? Je kunt er niet eens op zitten, hij wiebelt. En het dak lekt ook… ik moet alles zelf doen, altijd alleen…
De buurvrouw zuchtte:
— Bel gewoon een klusjesman.
— Een wat?
— Je belt, zegt wat er gerepareerd moet worden, en dan komt er een man langs. Hij doet het werk, en jij betaalt hem.
De oma vond het een goed idee. Ze pakte haar spaargeld — het geld dat ze had bewaard “voor slechte tijden” — en besloot het te proberen.
De volgende dag werd er op de deur geklopt.
Op de drempel stond een lange, goedgebouwde man in een blauw uniform, met een gereedschapskoffer in de hand en een vriendelijk glimlachend gezicht.
— Goedemiddag, u had een klusjesman besteld? — vroeg hij beleefd.
De oudere vrouw was verbaasd — ze had niet verwacht dat er zo’n jonge en knappe man zou komen.
— Ja, ja, kom binnen, jongen, ik heb veel te doen, — zei ze glimlachend.
Ze liet de onbekende binnen, zonder te vermoeden welk verschrikkelijk drama haar te wachten stond 😱😨 (Vervolg in de eerste reactie 👇👇)
De jonge man bekeek de kraan, het stopcontact, de stoel, en spijkerde zelfs een plankje vast. Hij werkte snel, zeker, en met een glimlach.
De oma, tevreden, zette wat koekjes en sap op tafel:
— Ga zitten, jongen, rust even uit. Laat me je iets aanbieden, je rent vast de hele dag van huis naar huis.
De man glimlachte, nam het glas en vroeg terloops:
— Woont u al lang alleen? Bezoeken uw kinderen u niet?
De vrouw zuchtte en vertelde over haar leven. Haar man was overleden, haar kinderen woonden ver weg, en behalve de buurvrouw had ze niemand.
Het leek gewoon een beleefd gesprek…
Toen de man klaar was met zijn werk, zei de vrouw dat ze even naar de buurvrouw moest om een brief te brengen.
— Natuurlijk, ga gerust, — zei hij kalm. — Ik kijk ondertussen even of alles stevig vastzit.
Maar zodra de deur achter haar dichtviel, veranderde de man. De glimlach verdween. Hij liep snel door de kamers, opende laden, kasten en dressoirs.
Hij haalde de oude klok van de muur, schroefde de televisie los, stopte de laptop in zijn tas en opende het juwelendoosje.
Toen de oma terugkwam, stond hij al bij de deur, klaar om te vertrekken.
— Alles is klaar, oma, er lekt niets meer, — zei hij en liep naar buiten.
Maar toen ze dichterbij kwam, draaide hij zich plotseling om en sloeg haar met een zwaar voorwerp op het hoofd.
De vrouw werd later wakker in het ziekenhuis. Een hersenschudding — maar gelukkig overleefde ze het.
Toen ze haar telefoon terugkreeg, belde ze het bedrijf om te klagen.
— Het spijt ons, mevrouw, maar we hebben geen medewerker die aan die beschrijving voldoet, — klonk het aan de andere kant. — Geen van onze vakmensen is bij u langs geweest.
De oude vrouw legde langzaam de hoorn neer, greep het laken met haar bevende handen en fluisterde:
— Dan… heeft hij mij zelf gevonden.
