Een oudere dame begon in de bus te schreeuwen tegen een jong meisje, ze beledigde zelfs haar ouders β maar toen deed het meisje iets onverwachts π±π±
Na mijn werk zat ik, zoals altijd, moe in de bus naar huis. Het was avond. De passagiers β net zo uitgeput als ik β zaten in het schemerlicht op hun telefoon te staren.
Bij een halte stapte een vrouw in β ongeveer 60 jaar oud, goed verzorgd, modieus gekleed, met een strakke paardenstaart en een chique handtas. Natuurlijk waren er geen vrije zitplaatsen. Ze zuchtte luid, wreef over haar rug, en wierp een afkeurende blik op de zittende passagiers. Niemand bewoog.
Achterin zat een jong meisje te slapen β met warrig haar, een grote rugzak en een telefoon in haar hand. Ze sliep echt: met haar mond open en haar hoofd achterover.
De vrouw liep naar haar toe en mompelde iets. Het meisje reageerde niet. Toen trok de vrouw aan haar haar en begon te schreeuwen:
β Hebben ze je niet geleerd om ouderen te respecteren?! β riep ze zo luid dat iedereen het kon horen.
Het meisje schrok wakker, keek op en keek verward om zich heen.
β Ik… sliep. U had het gewoon kunnen vragen β zei ze rustig en zacht.
Stilte. De sfeer in de bus werd gespannen. De vrouw leek haar kalmte als zwakte te zien.
β Brutale meid! Ongelooflijk hoe je bent opgevoed! β ging ze nog luider verder.
Het werd ongemakkelijk. Het meisje bleef zitten, maar haar blik bleef vastberaden.
β U had geen recht om mij aan te raken β zei ze kalm. β Ik had mijn plek afgestaan als u het vriendelijk had gevraagd. Maar u begon meteen te schreeuwen en te schelden.
De vrouw werd woedender en begon haar ouders uit te schelden β dat ze opnieuw opgevoed moesten worden, dat ze onverantwoord waren, dat ze hun dochter geen manieren hadden geleerdβ¦
En toen deed het meisje iets waardoor de vrouw stilviel en de passagiers versteld stonden π±π± (vervolg in de eerste reactie ππ)
Het meisje pakte haar waterfles en goot die resoluut over de vrouw heen β niet hysterisch, maar doelgericht.
β Spreek niet over mijn ouders β zei ze zacht, maar zo vastberaden dat het doodstil werd in de bus.
De vrouw zei niets. Iemand lachte nerveus, een ander fluisterde βwowβ¦β
β Is het nu genoeg geweest? β klonk een mannenstem van achterin.
Meer mensen spraken zich uit:
β Ze sliep gewoonβ¦
β Wat hebben haar ouders daarmee te maken?
De vrouw zat verslagen, haar gezicht nat, haar make-up uitgelopen. Het meisje triomfeerde niet β ze stond gewoon op, deed haar rugzak om.
β Ik zou echt zijn opgestaan. Maar niemand sprak me vriendelijk aan β zei ze en stapte bij de volgende halte uit.
De stilte die volgde was beklemmend. Niemand wist wie er gelijk had. Iedereen vroeg zich stilletjes af: βEn ik? Wat zou ik hebben gedaan?β
De vrouw veegde haar gezicht af met een zakdoek. Misschien had ze echt pijn vanbinnen, misschien droeg ze verdriet⦠Of misschien was ze gewoon moe van het gevoel dat niemand haar ziet.
De chauffeur keek om en zei:
β Nog zoβn scΓ¨ne, en ik zet jullie allemaal eruit. Genoeg is genoeg. Ik ben vermoeider van het leven dan jullie allemaal samen.
βEn als het jou overkwam β aan wiens kant zou jij staan?β
