Een oma in oude kleren liep een chique restaurant binnen, en mensen begonnen haar uit te lachen en probeerden haar eruit te zetten — maar toen gebeurde er iets onverwachts 😨😨
Het was zeven uur ’s avonds. Een oudere vrouw liep naar de deur van het duurste restaurant van de stad.
Ze droeg een versleten grijze jas met een afgevallen knoop, een eenvoudige wollen muts en rubberlaarzen. Ze zag eruit alsof ze per ongeluk op de verkeerde plek terecht was gekomen. Binnen hing een totaal andere sfeer: mannen in smoking, vrouwen in avondjurken, kristallen glazen, kaarslicht en de geur van verfijnde gerechten.
Zodra de oma de drempel overstapte, klonken er ongemakkelijke fluisteringen aan de tafels. Iemand rolde met de ogen, een ander snoof spottend:
— Wat doet die zwerfster hier?
De serveerster kwam met een gemaakte glimlach op haar af, bekeek haar van top tot teen en zei:
— Sorry, we hebben geen vrije tafels.
Maar meerdere tafels stonden duidelijk leeg.
De vrouw wilde zich al omdraaien en vertrekken, toen een andere ober naar haar toe kwam — een jonge man met vriendelijke ogen.
— Komt u maar, — zei hij, terwijl hij een stoel voor haar naar achter schoof. — Er is bij ons altijd plaats voor een gast.
De oma was even van haar stuk gebracht, maar knikte dankbaar. Ze trok haar jas uit en hing die voorzichtig over de rugleuning van de stoel. Ze ging zitten. Maar toen gebeurde er iets heel onverwachts 😢😨 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
De jongen gaf haar het menu. Na een minuut zei ze kalm:
— Ik zou graag de eendenborst met granaatappelsaus willen, een romige soep van eekhoorntjesbrood… en een glas goede rode wijn.
De ober trok licht zijn wenkbrauwen op:
— Sorry mevrouw, maar… alles hier is vrij duur.
De oma glimlachte flauwtjes.
— Ik weet het. Ik heb jarenlang voor dit geld gespaard. Alles ging naar mijn kinderen en kleinkinderen. Ik hielp, gaf mezelf niets, zette telkens wat opzij. Maar zij zijn allang vergeten wie ik ben. Ze nemen de telefoon niet meer op. Sommigen hebben me zelfs gevraagd om niet meer onverwacht langs te komen.
Ze zweeg even en keek naar de tafel. Toen vervolgde ze:
— Onlangs zeiden de dokters dat ik kanker heb. In een vergevorderd stadium. Een week, misschien een maand nog. En ik dacht: als dit het einde is — dan verdien ik het op z’n minst om één keer in mijn leven als mens behandeld te worden. Niet als last. Als gast. Gewoon als vrouw die zichzelf een diner kan veroorloven, net als in de film.
De jongen stond zwijgend naast haar. Zijn ogen glansden. Hij knikte zachtjes:
— Dan wordt dit de beste maaltijd van uw leven. Geloof me maar.
Hij liep weg en toen hij terugkwam, had hij op het dienblad niet alleen haar bestelling, maar ook een dessert “van het huis” en een glas van de duurste wijn van het restaurant.
De hele avond at ze langzaam en met plezier. Ze luisterde naar livemuziek. Eerst keken mensen haar verbaasd aan, maar daarna schonk niemand haar nog aandacht.
