De metro was gevuld met ongeïnteresseerde gezichten. De jonge moeder met haar baby in haar armen wurmde zich bijna in de overvolle wagon. 😲😲 De baby sliep vredig, tegen haar borst gedrukt, terwijl de vrouw moeite had om op de been te blijven — met één hand hield ze de baby vast, met de andere kon ze zich niet eens vastgrijpen aan de beugel.
Zwijgend keek ze rond in de wagon. Jonge mannen en vrouwen zaten met hun blik op hun telefoon gericht, sommigen deden alsof ze haar helemaal niet zagen. Iemand keek scheef — en keek weer weg. De vrouw wiegde mee met de trein en spande haar armen steeds meer aan om zich vast te houden. Iemand van de zittende passagiers wierp vluchtig een blik op haar, maar keek weer weg.
Maar toen deed een oudere vrouw, van ongeveer zeventig jaar, iets onverwachts, waarna alle passagiers haar met respect aankeken en beschaamd werden. Vervolg in de eerste reactie 👇 👇
— Liefje, — zei de oudere vrouw luid en duidelijk, — kom hier, ik geef je mijn plek.
Iedereen draaide zich om. De vrouw stond moeizaam op, leunend op een wandelstok. Haar haar was netjes in een knot gedaan, op haar gezicht stonden rimpels en vermoeidheid. Ze gebaarde naar de jonge moeder.
— Mijn knieën doen pijn, maar jij hebt je handen nodig. En je kindje is belangrijker dan mijn gewrichten, — zei ze met een vriendelijke maar strenge glimlach.
De moeder kwam verward dichterbij en fluisterde zacht:
— Heel erg bedankt…
En op dat moment gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een van de jongens, die de hele tijd met oordopjes zat, stond plotseling op en zei luid:
— Sorry. Ik schaam me. Ga alsjeblieft zitten. — Hij wees naar zijn plek en keek naar de oudere vrouw. — En u, sta niet op. Ga zitten. Het is mijn taak om plaats te maken, niet de uwe.
Er viel stilte.
De ene na de andere passagier stond op. Er kwamen meteen een paar vrije plaatsen vrij. Iemand bood aan om de tas van de moeder vast te houden. De oudere vrouw zuchtte alleen maar:
— Zie je wel. Ik dacht al dat menselijkheid helemaal verloren was…
