Een meisje in eenvoudige kleding en versleten ballerina’s liep het kantoor binnen: de werknemers begonnen haar uit te lachen, zonder enig idee te hebben wie ze werkelijk was 😲😢
Een meisje met een eenvoudige rok en een oude blouse, versleten ballerina’s aan haar voeten en een rugzak op haar rug, stapte het hoofdkantoor van een groot bedrijf binnen. Ze bleef staan bij de receptie en zei rustig:
— Mag ik de algemeen directeur spreken?
De receptioniste keek haar minachtend aan en antwoordde kil:
— We hebben geen vacature voor schoonmaaksters.
— Nee, — zei het meisje zacht. — Ik ben hier om een andere reden.
Achter haar begonnen de werknemers te fluisteren en te gniffelen.
— Wat doet zij hier? — siste iemand.
— Kijk eens wat ze aanheeft! Die rok is vast van haar oma geweest.
Het meisje reageerde niet. Ze boog haar hoofd lichtjes en bleef kalm staan, alsof ze de gemene opmerkingen niet hoorde.
— Excuseer, — zei ze opnieuw tegen de receptioniste, — wanneer kan uw directeur mij ontvangen?
— Ik heb hem al gewaarschuwd, hij komt zo zelf naar buiten, — antwoordde de vrouw met een spottende blik.
Een ogenblik later gingen de liftdeuren open en kwam er een oudere man in een duur pak naar buiten. Hij zag het meisje meteen en glimlachte breed — tot verbazing van iedereen:
— Oh, Anna! Ik wacht al een tijdje op u.
Er viel een stilte in het kantoor. Alle blikken richtten zich op het meisje waar ze zojuist nog om hadden gelachen. De werknemers waren met stomheid geslagen toen ze ontdekten wie ze werkelijk was 😨🫣
Vervolg in de eerste reactie 👇👇
— Mag ik jullie voorstellen, — zei de directeur terwijl hij zich tot de medewerkers wendde. — Dit is Anna, jullie nieuwe directe leidinggevende.
Anna knikte rustig, haalde een map uit haar rugzak en zei met vaste stem:
— Aangenaam kennis te maken. Ik heb de projecten van het bedrijf al doorgenomen en gezien waar verbeteringen mogelijk zijn. Vandaag bespreken we alle details.
In haar stem klonk geen spoortje van arrogantie — alleen rust en professionaliteit. En degenen die nog maar net om haar hadden gelachen, stonden nu met neergeslagen ogen, niet in staat iets te zeggen.
Een van de werknemers probeerde ongemakkelijk te grappen:
— Wij… we wisten gewoon niet dat u…
Maar de directeur onderbrak hem met een strenge blik.
— Anna, — zei hij, — u heeft het recht om het team in te delen zoals u dat nodig acht. Als iemand niet aan uw verwachtingen voldoet, mag u over ontslag beslissen.
Anna knikte:
— Dank u. Maar ik geloof dat iedereen hier de kans verdient om te bewijzen dat hij niet werkt voor de schijn, maar voor het resultaat.
Ze keek naar degenen die het hardst hadden gelachen.
— Ik hoop dat deze dag voor ons allemaal een les zal zijn. En het begin van iets nieuws.
Toen opende Anna de map, legde de eerste documenten op tafel en zei kalm:
— En nu, heren, aan het werk.
