Een loodgieter werd opgeroepen naar een buitenhuis om een lekkende kraan te repareren, maar zag thuis aan de muur een foto van zichzelf in een zwarte lijst. 😨😨
Alex, een loodgieter met behoorlijke ervaring, ging die dag op een dringende oproep af. Een oudere man had gebeld en gezegd dat er een kraan lekte in de badkamer van het buitenhuis. Hij gaf het adres door – een huis in een luxe wijk, dertig kilometer buiten de stad. Niets verdachts, gewoon een gewone klus.
Toen Alex aankwam, was hij verrast: het huis leek al lange tijd niet bewoond – afgebladderde pleister, onkruid, een oude brievenbus met een roestige klep. Maar er werd op de deur geklonken: een oudere vrouw nodigde hem binnen. Ze zag er verward uit, bijna gespannen.
„De kraan is boven, op de tweede verdieping. Komt u maar binnen.”
Alex liep de krakende trap op en kwam in een lange gang met portretten aan de muren. Hij stopte – en kreeg het koud.
Aan de muur, tussen veel oude foto’s, zag hij zijn gezicht. Of beter gezegd, een gezicht dat ongelooflijk veel op hem leek. Een zwart-witfoto in een zwarte rouwlijst.
Alex staarde naar de foto – dezelfde gezichtsuitdrukking, dezelfde neusvorm, de ogen, zelfs de kaaklijn. Hij liep bijna automatisch naar de badkamer, maar zijn handen trilden. Na de reparatie durfde hij toch te vragen.
„Sorry, een domme vraag. Wie staat er op de foto bij de trap? Hij lijkt erg op mij.”
De vrouw verstijfde even en werd bleek bij het zien ervan. 😲😲 Verder in de eerste reactie 👇👇
„Dat was mijn broer. Valentin. Hij is vijftien jaar geleden overleden bij een auto-ongeluk.” Ze dacht na. „Vreemd, jullie lijken echt op elkaar. Zelfs de stem lijkt een beetje.”
Alex knikte, iets prikte hem in zijn borst.
„Weet u zeker dat hij uw broer… van bloed was?”
De vrouw fronste haar wenkbrauwen.
„Ja. Maar… weet u, onze vader zei altijd dat mijn broer per ongeluk uit het ziekenhuis werd meegenomen – er was wat verwarring met de kaarten. Later werd alles geregeld, maar soms zei hij het als grap, soms serieus. We wisten nooit of het waar was of niet.”
