Een jonge, onervaren soldaat voerde een slang, hoewel zijn kameraden hem hadden gewaarschuwd dat niet te doen: enkele dagen later gebeurde er iets verschrikkelijks 😨😱
De soldaten waren al lang gewend aan hun dienst midden op een lege, eindeloze vlakte, waar kilometerslang geen levend mens te vinden was. Alleen de wind, een paar vogels en verdwaalde dieren doorbraken de stilte.
De dienst verliep rustig, zonder incidenten, maar juist die eentonigheid putte hen uit. De mannen verveelden zich, verlangden naar huis, naar hun familie, naar menselijke gezichten. Geen contact, geen nieuws, geen vermaak — alleen tenten en een eeuwige, oorverdovende stilte van wachten.
Elke zondag kregen ze water, voedsel en brieven van thuis, maar de week tussen die dagen leek eindeloos te duren.
Iedereen probeerde zichzelf bezig te houden: de één poetste zijn laarzen tot ze glansden, de ander las steeds hetzelfde boek opnieuw, weer een ander zat gewoon bij het kampvuur, zwijgend en starend in het niets.
Op een vroege ochtend zag een van de soldaten — een jonge, pas aangekomen en totaal onervaren jongen — iets vreemds bij zijn tent. Op de droge grond, op slechts een meter van zijn laarzen, lag een enorme zwarte slang opgerold.
Ze siste niet, ze bewoog niet, ze keek hem alleen maar aan. De jongen verstijfde, maar in plaats van angst voelde hij vreemd genoeg medelijden. De blik van de slang leek niet kwaad, maar eerder hongerig en moe.
Hij haalde een stuk brood uit zijn zak, dat van het avondeten over was gebleven, en stak het voorzichtig naar haar uit. De slang bleef even stil liggen, kroop toen langzaam naar voren, nam het brood en verdween.
Toen zijn kameraden erachter kwamen, schudden ze hun hoofd.
— Ben je gek geworden? — zei de sergeant. — Het is een slang, ze is gevaarlijk. Je mag die beesten niet voeren.
Maar de jongen glimlachte alleen maar:
— Ach, ze had honger. Ik wilde gewoon helpen.
En daarmee was het voorbij. Een paar dagen later was hij het vreemde voorval al vergeten. Maar enkele dagen daarna gebeurde er iets verschrikkelijks 😱😨 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Diep in de nacht, toen het kamp in stilte was gehuld, klonk er een zacht geritsel in de tent. Eerst dacht de jonge soldaat dat het de wind was. Maar toen het geluid dichterbij kwam, opende hij zijn ogen — en verstijfde van angst.
Rondom hem, alsof ze uit de schaduwen zelf kropen, kronkelden tientallen slangen. Allemaal — net zo zwart als de eerste. Ze sisten, bewogen synchroon, en in hun koude ogen glinsterde iets wat op herkenning leek.
Hij ging langzaam rechtop zitten, probeerde geen plotselinge bewegingen te maken, maar de slangen hadden hem al omsingeld. Hij begreep dat ze voor eten waren gekomen en begon koortsachtig te zoeken — een stuk brood, een kruimel, wat dan ook.
Maar er was niets meer over van het avondeten. En op het moment dat de eerste slang haar kop hief en haar tong door de lucht flitste, begreep de jongen wat er ging gebeuren.
Het gesis werd luider. Alle slangen bewogen tegelijk — en begonnen hem aan te vallen, te bijten.
’s Ochtends, toen zijn kameraden merkten dat de jonge soldaat niet bij het appel verscheen, gingen ze naar zijn tent kijken. Zijn lichaam lag bij de ingang, met open ogen, bedekt met tientallen kleine, bijna nette beten.
Van de slangen was geen spoor — alleen kronkelende sporen in het zand die naar het bos leidden.
Sindsdien durfde niemand ooit meer wilde dieren te voeren.
