Een hond rende door de gang van het ziekenhuis, met een zwarte zak in zijn bek: toen de artsen hem uiteindelijk inhaalden, ontdekten ze iets verschrikkelijks 😢🫣
Het was een gewone dag in het stadsziekenhuis. Bij de receptie zoemde de airconditioning zachtjes, de verpleegsters registreerden nieuwe patiënten, artsen praatten zachtjes in de gangen en in de kamers druppelden langzaam de infusen.
Het hoofd van de verpleegafdeling controleerde het afsprakenboek toen plotseling het snelle geluid van klauwen op de tegels aan het einde van de gang te horen was.
Om de hoek verscheen, alsof uit het niets, een hond – een grote roodbruine hond. Hij rende zelfverzekerd, alsof hij precies wist waar hij naartoe ging. In zijn bek hield hij een zwarte zak, stevig dichtgeknoopt bovenaan.
De verpleegster hief onmiddellijk haar hoofd en riep:
— Wat doet een hond hier?! Dit is onhygiënisch! Haal hem weg!
Twee artsen, die haar schreeuw hoorden – een chirurg en een dienstdoende verpleegster – renden ernaartoe. Maar de hond was sneller: hij schoot langs hen heen, negeerde patiënten en verbaasde blikken, en bleef rennen door de lange ziekenhuisgang.
De patiënten keken uit de kamers, sommigen lachten, anderen praatten verbaasd, maar de hond lette op niemand.
Plotseling stopte hij abrupt voor een deur met rode letters. De zwarte zak viel uit zijn bek op de vloer. De hond begon jammerend te huilen en ging toen over in luid, doordringend geblaf. Hij ging op zijn achterpoten staan en krabde met zijn voorpoten aan de deur, alsof hij smeekte om binnen te mogen.
De artsen haalden de hond uiteindelijk in en toen begrepen ze waarom hij zich zo vreemd gedroeg en door het ziekenhuis rende 😢😢 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
De verpleegster, buiten adem, ging zitten en pakte voorzichtig de zak op. Toen ze de knoop losmaakte, verstijfden allen: binnenin lag een piepkleine pup, nauwelijks ademend, met een poot in een onnatuurlijke hoek gedraaid. Er waren rode sporen op zijn vacht.
— Hij… hij heeft hem hierheen gebracht om hulp, — fluisterde de chirurg.
Later bleek dat de pup in de buurt van het ziekenhuis door een auto was aangereden. De hond was blijkbaar de moeder. Hij had op de een of andere manier door dat hier het kleintje gered kon worden.
De artsen moesten improviseren – natuurlijk was er geen operatiekamer voor dieren in het ziekenhuis. Maar de goedhartige chirurg en nog twee medewerkers vonden de benodigde instrumenten en behandelden de wond. De pup kreeg een spalk en een injectie.
Het hele personeel was onder de indruk van de intelligentie en vastberadenheid van de hond. Terwijl de artsen werkten, zat hij bij de deur en jammerde zachtjes, zonder zijn kleine vriend uit het oog te verliezen.
Toen de operatie voorbij was en de pup werd meegenomen, likte de hond voorzichtig zijn snoet en legde daarna zijn hoofd ernaast, alsof hij hem geruststelde.
