Een enorme Alabai lag midden op de weg en veroorzaakte een verkeersopstopping: een van de chauffeurs liep naar hem toe en zag iets verschrikkelijks 😱😱
Spitsuur. De hitte was bijna veertig graden. De chauffeurs raakten hun geduld kwijt: de file stond al dertig minuten stil – allemaal vanwege hem – de enorme witte Alabai die midden op de weg lag.
De hond leek wel een steen. Bewoog niet, reageerde niet op getoeter. Hij keek rustig naar de voorbijrijdende auto’s, zonder zijn ogen af te wenden, alsof hij iets bewaakte.
Een nerveuze, zweterige chauffeur schreeuwde uit zijn raam:
— Dat is een Alabai! Die kan je doormidden bijten! Wie durft er naartoe? Bel de politie!
Niemand kwam dichterbij. Twee auto’s konden niet op tijd uitwijken en raakten elkaar – glas brak, bumpers kraakten, scheldwoorden klonken. Maar de hond lag nog steeds. Gigantisch, wit, met een doordringende blik.
Plotseling ging de deur van een goedkope auto open. Een lange, slanke man in een wit overhemd — duidelijk een kantoormedewerker — haalde diep adem en liep naar de Alabai toe. Iedereen hield zijn adem in.
De hond stond op. Langzaam. Met zware poten en een harige rug. Hij ging op zijn achterpoten staan. Iemand in een auto schreeuwde:
— Het is voorbij! Hij is eraan!
De man sloot uit angst zijn ogen, maar zag toen iets verschrikkelijks 😱 Verder in de eerste reactie 👇👇
De man deed een stap achteruit, maar zag dat de buik van de hond rond en zwaar was. Ze was drachtig. Hij zag haar poten trillen. Haar ogen waren niet langer dreigend — ze stonden vol pijn.
Hij zette een stap dichterbij en stak voorzichtig zijn hand uit. En toen gebeurde er iets ongelooflijks — de Alabai zakte zachtjes neer op zijn voorpoten en drukte zijn neus tegen zijn handpalm.
De man draaide zich naar de chauffeurs om en riep:
— Ze voelt zich slecht! Ze is niet agressief, ze kan gewoon niet meer lopen!
Iemand belde de dierenarts. Iemand kwam met een fles water. Mensen kwamen aan met doeken, kussens, en iemand bracht zelfs een paraplu mee. Binnen een uur werd de Alabai voorzichtig in een auto geladen en was de weg weer vrij.
Maar het verhaal eindigde daar niet.
Drie weken later ontving dezelfde man, die als eerste uitstapte, een brief. Er zat een foto in: vijf sneeuwwitte puppies in een klein, knus asiel.
Op de achterkant stond:
“Ze heeft het overleefd. En ze is dankbaar. De puppies wachten op hun held. Als je er een wilt — laat het ons weten. We hebben er een naar jou vernoemd.”
