Een Duitse herder bedelde om eten bij mensen en liep daarna weg met een papieren zak in zijn bek: op een dag besloten we hem te volgen en zagen we iets vreemds 😨🫣
Een paar weken geleden zagen we deze Duitse herder in een stadspark. Elke dag verscheen hij ongeveer op hetzelfde tijdstip, onverzorgd maar met slimme, oplettende ogen. In zijn bek droeg hij een oude papieren zak en hij keek mensen smekend aan. Veel mensen hadden medelijden en stopten brood, worstjes of broodjes in de zak.
Maar het vreemde was dat de hond zelf niets at. Zodra hij het eten kreeg, liep hij meteen door, zonder te stoppen, dieper het park in, waar hij verdween tussen de bomen.
In het begin schonken we er niet veel aandacht aan, maar later werden we nieuwsgierig. Waar bracht hij al dat lekkers naartoe? Waarom at hij zelf niets, terwijl hij duidelijk honger had? Uiteindelijk won de nieuwsgierigheid en besloten we hem te volgen.
Die avond liepen we achter de Duitse herder aan, en wat we zagen, schokte ons 😱😱 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Hij liep lang over kronkelige paadjes en sloeg toen af naar een oud, al jaren verlaten huis aan de rand van het park. Door de verrotte ramen en het ingestorte dak was te zien dat er iemand binnen was.
De hond ging naar binnen met de zak in zijn bek, en we hoorden een zachte mannenstem.
Toen we naar binnen keken, zagen we een magere man met een uitgemergeld gezicht, zijn been slordig verbonden met lappen, en hij bewoog zich met moeite.
De Duitse herder liep naar hem toe en schudde voorzichtig al het eten uit de zak voor zijn handen. De man keek naar hem alsof hij zijn enige vriend op de wereld was.
De man vertelde ons dat hij een paar weken eerder, ’s nachts, had gezien hoe een roedel zwerfhonden deze Duitse herder aanviel.
Hij had de moed gehad om in te grijpen en joeg ze weg, maar een van de honden beet hem nog ernstig in zijn been. Sindsdien kon hij nauwelijks lopen en omdat hij geen plek had om te wonen, was hij in dat verlaten huis terechtgekomen.
De Duitse herder begreep blijkbaar dat hij zelf geen eten kon halen en ging vanaf die dag naar mensen met de zak om al het eten naar hem toe te brengen. Hij at zelf geen kruimel, hij gaf alles aan zijn redder.
We kregen allemaal een brok in de keel. We hielpen de man uit het verlaten huis, belden een arts, verzorgden zijn wond en vonden tijdelijk onderdak voor hem.
Voor de Duitse herder kochten we een grote zak hondenvoer, gaven hem water en eten. Voor het eerst in dagen liet hij zichzelf toe om te eten.
Maar de hele tijd dat we daar waren, week hij geen moment van de zijde van de man.
