Deze Siamese tweelingen werden geboren met hun hoofden aan elkaar gegroeid en delen één hersenen 😱 Artsen waren er zeker van dat ze geen dag zouden overleven, maar ze hebben het gered en zijn nu 19 jaar oud 😨 Dankzij hun verbonden hersenen kunnen ze elkaars pijn voelen, de smaak van eten proeven die de ander eet, en elkaars gedachten lezen 😲😲
Hoe de zussen er nu uitzien, werd getoond in de eerste reactie 👇👇
In 2006 vond er in de Canadese provincie British Columbia een gebeurtenis plaats die het leven van één familie voorgoed veranderde en wereldwijd de aandacht van de wetenschappelijke gemeenschap trok.
In de familie Hogan werden Siamese tweelingen geboren – twee meisjes die met hun hoofden aan elkaar zaten. Ze kregen de namen Tatiana en Krista.
Het geval was niet alleen zeldzaam, maar ook uniek. De meisjes waren niet alleen met hun schedels verbonden – ze bleken bijna één brein te delen.
In de medische wereld komt dit slechts één keer per 2,5 miljoen geboorten voor – zulke tweelingen worden “kraniopagus” genoemd. Meestal sterven deze kinderen binnen de eerste 24 uur, en slechts ongeveer 20% heeft een overlevingskans.
Tatiana en Krista overleefden deze grens en brachten artsen en onderzoekers in bewondering.
Wat hen uniek maakt, is de zogenaamde thalamusbrug – een neurale verbinding tussen de thalamussen van hun hersenen.
Hoewel elk meisje een eigen hersenhelft heeft, was de verbinding zo sterk dat scheiden onmogelijk was.
Dankzij deze brug hebben ze een verbazingwekkend vermogen: ze kunnen elkaars pijn voelen, proeven wat de ander eet, en zelfs elkaars wensen aanvoelen.
Toch zijn Tatiana en Krista geen één persoon – ze zijn twee verschillende persoonlijkheden. Tatiana is rustiger en bedachtzamer, terwijl Krista actief, emotioneel en impulsief is.
Hun ouders deden alles om hen een zo volledig mogelijk leven te geven.
Ze kregen zwemlessen met een persoonlijke instructeur, en er werd een speciale fiets gebouwd waarmee ze verbazingwekkend goed leerden rijden.
Ze konden zelfs rennen door hun bewegingen te coördineren en elkaar lichtjes te ondersteunen.
Maar er waren ook moeilijkheden. Toen het tijd werd om naar de kleuterschool te gaan, bleek dat niet alle ouders het prettig vonden dat hun kinderen met zulke “bijzondere” tweelingen omgingen.
Later gingen ze naar een gewone school. Door de unieke ontwikkeling van hun hersenen hadden ze een lichte leerachterstand, maar toch leerden ze lezen, schrijven en rekenen.
