De wolven in het bos omsingelden een oudere man en begonnen aan te vallen: uit angst klom de oude man in een boom, maar precies op dat moment gebeurde er iets totaal onverwachts 🫣😱
De man liep al uren door het bos. Hij wilde gewoon een wandeling maken langs de bekende paden en de frisse lucht inademen. Alles was rustig — totdat hij achter zich het kraken van takken hoorde.
Hij draaide zich om en verstijfde: uit de bomen kwam een roedel wolven tevoorschijn. Het waren er veel — minstens acht. Eerst dacht de man dat het slechts een toevallige ontmoeting was, maar toen de wolven langzaam dichterbij kwamen, begreep hij dat ze zich opmaakten voor een aanval.
De man rende naar de dichtstbijzijnde boom, gooide zijn rugzak op de grond en begon zich, terwijl hij zich aan de takken vastklampte, naar boven te hijsen. Zijn hart bonsde, zijn ademhaling was gejaagd, zijn handen gleden over de ruwe schors.
De wolven omsingelden de boom, gromden en lieten hun tanden zien. Eén van hen ging op zijn achterpoten staan en beet plotseling in de laars van de man, terwijl hij eraan trok om hem naar beneden te sleuren. De anderen liepen rond de boom, hun gele ogen strak op hem gericht.
De oude man schreeuwde en probeerde zich met al zijn kracht vast te houden, maar zijn krachten namen snel af. Hij wist dat hij het niet lang meer zou volhouden. Zijn telefoon lag nog in de rugzak, en in deze streek was er nooit bereik. Maar juist op dat moment gebeurde er iets onverwachts 😱😱 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Plotseling klonk er vanuit de diepte van het bos een geluid dat zijn bloed deed stollen. Een zwaar, diep, krachtig gegrom — alsof de aarde zelf sprak. De wolven verstijfden, en keken gespannen in de richting waar het geluid vandaan kwam.
Tussen de bomen verscheen een enorme schaduw. Een ogenblik later stapte een beer het open veld op. Hij bleef enkele meters verderop staan, keek de wolven recht aan en brulde zo luid dat de bladeren aan de takken begonnen te trillen.
De wolven, angstig, trokken hun staarten in en renden één voor één weg, verdwenen in het dichte bos. De beer bleef nog enkele seconden staan, hief toen zijn hoofd op en keek omhoog — recht naar de man.
De oude man bleef verstijfd zitten, durfde nauwelijks te ademen. Hij dacht dat hij aan de wolven was ontsnapt, alleen om nu ten prooi te vallen aan de beer. Maar het dier bewoog niet. Het draaide zich gewoon om en liep langzaam, met zware passen, terug het bos in.
De man bleef nog lange tijd in de boom zitten. Hij had aan de ene groep roofdieren ontsnapt, alleen omdat een ander precies op tijd was verschenen. En hij kon nog steeds niet begrijpen: was het toeval, een wonder… of waakte er werkelijk iemand over hem in dat bos?
