Elke week bezocht de jonge weduwe het kerkhof om het graf van haar overleden man te bezoeken. Ze schikte zorgvuldig de bloemen, veegde de marmeren steen schoon en bracht een paar minuten door in stille overpeinzing. Het leek alsof de tijd voor haar in die momenten stilstond.
Een man, een regelmatige bezoeker van de begraafplaats die de graven van zijn familieleden verzorgde, had haar al een tijdje geobserveerd. Wat hem opviel, was niet alleen haar toewijding aan haar overleden echtgenoot, maar ook een merkwaardig detail: bij het weggaan keek ze nooit, echt nooit, achterom.
Op een dag kon hij zijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen en toen de weduwe haar rituelen had voltooid en naar de uitgang liep, besloot hij haar aan te spreken.
— Excuseer mijn nieuwsgierigheid, mevrouw, — begon hij voorzichtig. — Ik kon niet anders dan opmerken met hoeveel respect u het graf van uw man verzorgt. Dat is echt ontroerend… Maar er is iets dat mij bezighoudt: u kijkt nooit achterom als u weggaat. Waarom?
Het antwoord van de slimme weduwe sloeg hem met stomheid 😲 Lees verder via de link in de reacties 👇👇
De vrouw trok haar wenkbrauw een beetje op, glimlachte lichtjes en keek hem recht in de ogen.
— Ach, meneer… Ziet u, mijn man grapte altijd dat mijn achterwerk zo mooi en sexy was dat het de doden kon doen herrijzen…
Ze pauzeerde dramatisch en voegde er toen met een speelse glimlach aan toe:
— Ik wil het risico gewoon niet nemen.
De man verstijfde even om haar woorden te verwerken en barstte toen in lachen uit. De weduwe knipoogde vrolijk naar hem en vertrok vervolgens gracieus zoals altijd, hem verbaasd achterlatend.
