De vos leidde de jagers naar een diepe kuil midden op een enorm, leeg veld: wat de bewakers zagen toen ze naar binnen keken, bracht hen in shock 😱😱
Twee ervaren jagers liepen langzaam door het winterse bos, zorgvuldig hun stappen zettend zodat de sneeuw niet onder hun laarzen kraakte.
De dag was mislukt — bijna geen sporen, geen prooi. Moe en gefrustreerd stonden ze op het punt om terug te keren naar de auto, toen er plotseling een rode schaduw voor hen voorbij schoot.
— Een vos! — riep de een, terwijl hij zijn geweer optilde.
Het schot klonk, maar miste. De vos schoot opzij, en de jagers, alles vergetend, zetten de achtervolging in.
Enkele minuten volgden ze haar sporen, totdat ze merkten dat het bos ophield. Voor hen lag een uitgestrekt wit veld.
En in het midden daarvan gaapte een diepe kuil, als een zwarte mond.
De vos bleef aan de rand staan en keek om. Het leek alsof ze wachtte.
— Wat in hemelsnaam is dat? — mompelde de tweede.
Ze kwamen dichterbij, en een van de jagers stapte voorzichtig op de sneeuw en boog zich voorover om naar beneden te kijken.
— Mijn God… — fluisterde hij. — Daar beneden… 😨😱 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
— Daar zijn mensen!
Op de bodem van de kuil lag een omgevallen sneeuwscooter en drie mensen — twee mannen en een vrouw. Ze zwaaiden en riepen om hulp.
Blijkbaar waren de toeristen al in de ochtend in deze karstachtige kuil gevallen en konden ze er niet uitkomen.
— Ze leven… ze leven! — riep de jager en greep onmiddellijk naar zijn radio.
De vos stond nog steeds aan de rand, haar oren onrustig bewegend, alsof ze begreep wat er gebeurde.
Een half uur later arriveerden de reddingswerkers. Met touwen daalden ze af en trokken de gewonden één voor één omhoog.
De toeristen waren ernstig onderkoeld, maar op wonderbaarlijke wijze in leven gebleven.
Toen de laatste naar boven was gehaald, draaiden de jagers zich om — de vos was verdwenen. Alleen haar pootafdrukken leidden terug naar het bos.
— Zij heeft hen gered, — zei een van de jagers zacht.
De ander knikte:
— En wij jaagden op haar.
