De moeder werd verteld dat haar zoon niet meer leefde, maar een paar dagen later kreeg ze een telefoontje van een onbekend nummer 😢😲
Enkele dagen geleden werd het dorp in beroering gebracht. Een groep jonge soldaten, waaronder Anna’s zoon Alex, ging op verkenning in het bos, maar keerde niet terug. Een officier beweerde dat hij zag hoe ze het struikgewas binnengingen, maar daarna leek het bos hen te hebben opgeslokt. Zoekteams kamden het gebied dag na dag uit, maar zonder resultaat.
Op de derde dag verklaarden de militairen de soldaten officieel vermist, en twee dagen later dood. De ouders kregen de papieren overhandigd. Anna kreeg een opgevouwen vlag in de vorm van een driehoek en hoorde dat haar zoon niet was gevonden, maar dat gezien de omstandigheden niemand had kunnen overleven.
De volgende dag vond in het dorp de begrafenis plaats. Een kleine processie, het droevige geluid van klokken, een lege kist bedekt met de vlag. Anna stond bij het graf en hield het doek vast alsof het het laatste stukje van haar jongen was. Ze kon het bijna niet geloven, maar de hoop was bijna verdwenen.
Ze probeerde deze realiteit te accepteren.
En toen, twee dagen later, toen het buiten donker was en stilte in het huis heerste, ging plotseling haar telefoon. Het nummer was onbekend. Haar hart sloeg over — meestal zijn dit soort oproepen slecht nieuws.
— Hallo? — fluisterde ze, bijna ademloos.
Aan de andere kant klonk een schorre stem:
— Anna?
Verder in de eerste reactie 👇👇
— Ja, ik ben het…
— Hier is je zoon, hij wil met je praten? Hallo? Mevrouw? Is alles goed met u?
Anna kon het niet geloven. Ze sprong op en hield de telefoon steviger tegen haar oor.
— Ja, ja, ik ben hier.
— Mama?
— Alex?! Ben jij dat? Levend?!
— Ja, mama, ik leef. We raakten gewond, we verstopten ons in een greppel. Geen verbinding. Pas vandaag konden we een radio vinden… Ik… Ik wilde je zo graag bellen…
Tranen van opluchting stroomden over haar wangen. Ze snikte, drukte haar hand op haar borst.
— Godzijdank… Godzijdank, zoon… Ik had je al begraven…
— Ik weet het. Ze hebben het me verteld. Maar ik ben snel thuis, mama. Ik leef. Vergeef me.
En op dat moment leek zelfs de nacht buiten lichter.
