De jongen gaf de juf een vreemde doos, zijn klasgenoten lachten hem uit β maar toen de juf de doos opende, verstomde iedereen van schrik π±π±
Aan het einde van het schooljaar besloten de leerlingen van groep 7 hun juf te verrassen. Bijna iedereen bracht bloemen, cadeautjes of kaartjes mee. Er hing een feestelijke sfeer in de lucht en de kinderen praatten vrolijk over wat ze hadden gegeven.
Toen kwam hij naar het bureau β een stille, onopvallende jongen, wiens naam velen al vergeten waren. Hij presteerde slecht op school, hoewel hij eigenlijk een heel begaafd kind was. Het afgelopen jaar was zijn moeder voortdurend ziek geweest en kon hem niet helpen met school. En kort geleden was ze overleden π₯
Op zijn gezicht lag een aarzelende glimlach, in zijn handen hield hij een vreemde doos, ingepakt in bruin papier en vastgeplakt met oude plakband. Sommigen begonnen meteen te giechelen. Iemand fluisterde:
β Daar komt die arme jongen weer met iets raars…
De juf nam de doos automatisch aan, klaar om hem te bedanken en het cadeau opzij te zetten, zoals ze altijd deed. Maar iets in de ogen van de jongen β een blik vol hoop en spanning β deed haar besluiten het meteen open te maken.
Toen ze het papier eraf haalde en het deksel opende, werd het opeens stil in de klas. Iedereen zweeg, en de juf keek verbaasd naar de jongen π²π²
(Vervolg in de eerste reactie ππ)
In de doos lag een oud armbandje met nepstenen, een beetje versleten, en een bijna leeg flesje goedkope parfum.
β Het… het was van mama, β zei de jongen zacht, met moeite zoekend naar woorden. β Ik dacht gewoonβ¦ misschien wilt u het wel hebbenβ¦
Achterin de klas klonk weer wat gegniffel.
β Wat een troep, β fluisterde iemand.
Maar op dat moment veranderde het gezicht van de juf. Ze werd serieus. Ze haalde langzaam de armband eruit en deed hem om haar pols. Daarna opende ze het parfumflesje en spoot een beetje op haar jurk.
β U ruikt naar mama, β fluisterde de jongen, terwijl zijn ogen vochtig werden.
De juf richtte haar rug.
β Wat een heerlijke geur, vinden jullie ook niet, kinderen?
De klas zweeg. Enkele leerlingen knikten onzeker. Het gegniffel verstomde.
Vanaf die dag veranderde alles. De juf keek vaker naar de jongen. Na schooltijd ging ze apart met hem zitten om uit te leggen wat hij niet begreep.
Ze ontdekte dat hij bij zijn oma woonde, dat zijn moeder een maand geleden was overleden, en dat zijn vader al eerder het gezin had verlaten.
Langzaam begon de jongen met meer zelfvertrouwen te antwoorden. Zijn cijfers werden beter. En het allerbelangrijkste β hij begon in zichzelf te geloven.
