De herdershond blafte op de kist van zijn eigenaar en vertrapte de bloemen: toen de kist werd geopend, waren de aanwezigen geschokt
De dag van de begrafenis was gekomen en de rouwstoet bewoog zich langzaam naar het kerkhof. Onder de aanwezigen was de familie van de officier, met wie hij bijna vijf jaar geen contact had gehad. Ze waren die ochtend van ver gekomen. Bij de kist stonden al zijn collega’s — officieren in strikte uniformen. En naast hen liep de hond — een Duitse herder genaamd Max, met zijn hoofd gebogen en een zware blik.
Max was niet zomaar een huisdier. Hij was de partner van de overleden officier, een diensthond die met hem tientallen operaties had uitgevoerd. Toen de overval op het magazijn plaatsvond, waarbij de officier onder verdachte omstandigheden om het leven kwam, was Max erbij. Sindsdien had hij bijna niet gegeten, niet gespeeld, hij staarde alleen maar in de leegte en jankte.
Nu zat hij bij de voeten van de soldaten, direct naast de kist, bedekt met kleurrijke bloemen. De mensen huilden zachtjes.
En toen stond Max op. Zijn oren stonden rechtop, zijn neus duwde tegen de rand van de kist. Hij snuffelde aan het deksel, trok zich toen snel terug, gromde… en begon luid te blaffen. Het was geen gewone blaf. De mensen schrokken. Enkele officieren rende naar de hond, denkend dat hij zijn emoties niet onder controle had.
— Leid hem weg, — fluisterde een vrouw.
De hond vocht zich een weg naar de kist, huilde, krabde met zijn poten op het houten deksel.
De commandant die naast hem stond fronste. Hij kende deze hond. Max blafte nooit zonder reden.
— Open de kist, — zei hij vastberaden.
— Wat? Waarom? — protesteerden de familieleden.
— OPEN HEM.
Toen het deksel langzaam werd opgeheven, viel er stilte over het kerkhof. Iedereen stond een seconde stil… en toen klonk er een luide schreeuw van angst.
Het vervolg in de eerste reactie 👇👇
Er lag niet diegene in de kist.
Helemaal niet. Een vreemd gezicht, een vreemd uniform, een vreemd lichaam. Het was iemand anders.
Max gromde zacht, maar opgelucht — dit was niet zijn eigenaar. Hij had gelijk.
Later bleek dat er een fatale vergissing was gemaakt in het mortuarium: de etiketten waren verwisseld. De lichamen van twee mannen — de officier en een burger — waren bijna gelijktijdig aangekomen, en in de haast was de verkeerde lichaam uitgegeven.
Het echte lichaam van de officier werd een dag later in een andere zaal gevonden. Hij werd met eer en respect begraven.
Max was bij hem tot het einde.
