De herder week niet van de patiënt in de kamer, die zich niets kon herinneren: pas later begrepen mensen waarom de hond zich zo gedroeg 😱😱
De man werd bij zonsopgang bewusteloos naar het stadsziekenhuis gebracht — met schrammen op zijn gezicht en gescheurde mouwen. Er werden geen documenten bij hem gevonden. Artsen vermoedden een klap op het hoofd. Pas ’s avonds kwam hij bij bewustzijn. Hij wist zijn naam niet, noch welke dag het was.
Een paar uur later kwam er een norse agent met vermoeide ogen de kamer binnen. Aan zijn zijde liep een Duitse herder aan een strak gespannen riem. De hond bleef rustig, maar zijn ogen waren scherp, alsof hij elke beweging observeerde.
— Hoe heet u?
— Ik weet het niet…
— Waar was u vannacht?
— Ik… ik weet het echt niet… Het spijt me…
De agent noteerde iets in zijn notitieboekje, maar plots trok de hond aan de riem en liep naar het bed. Hij bleef staan en staarde de man onafgebroken aan. Na een seconde ging hij zitten. Vervolgens ging hij liggen aan de rand van het bed, zonder zijn blik van de man af te wenden.
— Bob, kom. — De agent trok aan de riem.
De hond bewoog niet. Hij gromde niet, blafte niet — hij bleef gewoon liggen naast de onbekende, alsof hij hem bewaakte. Of… op hem wachtte. De agent probeerde het nog eens — tevergeefs. Hij moest hem achterlaten en beloofde later terug te komen.
De artsen keken elkaar vragend aan. De man begreep niet waarom de hond zo op hem reageerde.
Maar toen kwam er iets heel onverwachts aan het licht 😱😱 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
De agent kwam een paar uur later terug — met een afdruk van de vingerafdrukken. Naam: Viktor Selin. Leeftijd: 39. Nationaliteit — onbekend, gebruikte valse documenten in vijf landen.
In het systeem stond hij geregistreerd als een bijzonder gevaarlijke crimineel. Zijn vingerafdrukken waren gevonden op de locaties van bankovervallen, juwelierszaken en wapenopslagplaatsen. Maar hij werd nooit gepakt. Tot nu.
Het laatste misdrijf was slechts één dag geleden — een brutale aanval op een gepantserd busje dat door een explosie werd vernietigd. Volgens getuigen was een van de daders zwaargewond geraakt en gevlucht. Waarschijnlijk was hij dat.
— Het lijkt erop dat we je eindelijk te pakken hebben — zei de agent zacht terwijl hij Viktor aankeek.
Viktor zei niets. Hij hield zijn hoofd vast, niet in staat zich zelfs zijn eigen gezicht te herinneren. Maar Bob hield zijn blik op hem gericht. Hij wist het. Hij voelde het.
— Dus daarom wilde je de kamer niet verlaten — zei de agent tegen de hond. — Goed gedaan, slimme jongen!
Bob stond op. En toen de agent uiteindelijk handboeien om Viktors polsen deed, liep de hond rustig de kamer uit, alsof zijn taak volbracht was. 😊
