Twee dagen geleden stond de ex-vrouw van mijn man voor de deur van ons huis met drie kinderen en koffers. Ze zei dat de kinderen vanaf nu bij ons zouden wonen. Ik was hier totaal niet op voorbereid en belde meteen mijn man.
Na wat hij me zei, begon ik serieus na te denken over een scheiding. Ik weet niet of dit de juiste beslissing is. Ik deel mijn verhaal via de link in de reacties en zou graag jullie advies ontvangen ⬇️ ⬇️
Ik zat op de bank met mijn laptop, lui door een badmodecatalogus bladerend. Over een week vertrekken mijn man en ik naar Griekenland. Ik stelde me al voor hoe ik onder de warme zon zou liggen, nippend aan een koude cocktail. Het enige wat nog moest gebeuren, was de perfecte bikini kiezen.
Opeens klopte het op de deur. Ik schrok. We verwachtten geen gasten. Wie zou dat kunnen zijn?
Toen ik de deur opende, zag ik de ex-vrouw van mijn man staan. Naast haar stonden drie kinderen – twee jongens van ongeveer acht en tien jaar oud en een klein meisje.
— De kinderen blijven tot het einde van de zomer bij jullie — zei ze.
Ik vergat bijna te knipperen van verbazing.
— Wat?! Ben je serieus?
— Ik ga naar Noorwegen. Direct.
Ik slikte nerveus en keek van haar naar de kinderen. Mijn man had wel eens over hen verteld, maar altijd vluchtig, zonder details.
Ze waren nooit bij ons thuis geweest – hij ontmoette ze in het park of in een café. En nu stonden ze voor mijn deur met koffers en begrepen niet wat er gebeurde.
— Nee, wacht even… — begon ik, maar ze deed al een stap achteruit.
— Mijn taxi wacht. Los het maar op.
Met deze woorden draaide ze zich om en verdween, en liet de drie kinderen bij mij achter.
Ik sloot de deur en draaide me om.
Ik pakte mijn telefoon en belde mijn man.
— Is dit een grap?
— Ja, ze zei dat ze de kinderen zou achterlaten — zei hij kalm, alsof we het over een bezorging van eten hadden.
— Ze zei het niet alleen! Ze heeft ze al achtergelaten!
Het werd stil aan de andere kant van de lijn.
— Luister, — zei hij uiteindelijk. — Ze wil ook haar leven leven. Wat tijd voor zichzelf hebben.
— Dit zijn mijn problemen niet! Jij beloofde dat de kinderen niet bij ons zouden wonen!
— Het is zo gegaan… Ik ben hun vader. Ik kan ze niet zomaar op straat zetten.
Ik knarste met mijn tanden.
— Dan los jij dit maar op. Of ik ga weg. Weet je nog dat we naar Griekenland gaan?
— Laten we allemaal samen gaan.
Ik legde de telefoon stil neer.
Ik huilde de hele nacht. Mijn man probeerde me te kalmeren, maar ik kon niet accepteren dat mijn hele toekomst – de vakantie, het zorgeloze leven, onze plannen – in één seconde in elkaar was gestort.
En wat als de ex-vrouw niet terugkomt? Wat als de kinderen voor altijd bij ons blijven?
Wat moet ik nu doen?
