Zoals altijd kwam oma precies om zeven uur ’s ochtends de winkel binnen. Dat was het moment waarop de 24-uurswinkel nog niet vol was – alleen nachtdienstmedewerkers en toevallige voorbijgangers zonder slaap kwamen dan langs.
Elke keer verscheen ze stipt op tijd – op dinsdag en vrijdag. Iedereen wist dat haar komst stil en onopvallend was, als de ochtendmist die de stad nog even afschermt van de zon.
— Daar heb je onze oma weer, gaapte de kassière, die nooit leek te glimlachen.
— En? vroeg de nieuwe magazijnmedewerker.
— Niks bijzonders, antwoordde de kassière ongeïnteresseerd. — Ze staat hier dan een halfuur naar de prijskaartjes te staren, en koopt vervolgens een half brood. Soms wat thee, als ze nog wat geld heeft. Zulke mensen hebben we hier genoeg.
Oma schuifelde langzaam langs de schappen. Haar kromme vingers telden de muntjes in haar oude portemonnee.
Bij het zuivelschap bleef ze staan. Ze keek lang naar de melkflessen. Maar ze pakte er geen.
— Zoekt u iets? vroeg een medewerker.
— Ik kijk gewoon, jongen… zei ze zachtjes terwijl ze haar portemonnee stevig vasthield. — Wat zijn die prijzen toch hoog… Ik heb al lang geen melk meer gekocht. Dacht, misschien vandaag… – Maar ze maakte haar zin niet af en liep langzaam verder naar het brood.
Bij de kassa begon ze weer te rommelen in haar portemonnee. Ze telde rustig en zorgvuldig elk muntje.
— Meisje, zei ze plotseling dapper tegen de kassière, — zou je wat melk voor me willen kopen… Ik heb geen geld meer… De uitkering is vertraagd, ze hebben beloofd het maandag over te maken. Ik geef het terug, echt waar.
Maar de kassière keek haar niet eens aan. Ze scande het brood snel en veegde het geld in de kassalade.
— Wij zijn geen liefdadigheidsinstelling, zei ze kil, zoals ze altijd sprak. — We horen elke dag dit soort verhalen. Uitkering te laat, pas kwijt… Ga nu maar.
Oma’s schouders zakten nog verder. Ze sloeg haar ogen neer, nam het brood en liep richting de uitgang.
Maar toen ze bijna bij de deur was, kwam er een jonge vrouw naar de kassa. Ze gaf de kassière een flinke les en hielp oma 🥹
In de eerste reactie vertel ik wat ze deed 👇👇
De vrouw legde geld op de toonbank en zei rustig:
— Ik betaal de melk. En doe er alsjeblieft ook wat groenten en fruit bij voor oma.
De kassière snoof, zonder haar ook maar aan te kijken.
— Jouw geld, jouw zaak, mompelde ze. — Maar begin hier geen scène.
— Er komt wel een scène, zei de jonge vrouw kalm terwijl ze haar recht aankeek. — Alleen zal ik hem niet maken.
Ze draaide zich naar oma: — Wacht u even, oma. Ik regel dit.
Ze kwam dichterbij, haalde haar telefoon tevoorschijn en maakte een paar foto’s van de kassière, de toonbank en de oude vrouw.
— Hé, wat doe jij?! riep de kassière. — Weg met die camera!
— Weet je wie ik ben? zei de vrouw vastberaden. — Ik ben een blogger. Ik schrijf over mensen. Over onverschilligheid, wreedheid en onrecht. Ik heb meer volgers dan jullie winkel klanten heeft. En ik ga ze allemaal vertellen hoe jullie ouderen behandelen.
De kassière werd bleek, maar grijnsde brutaal.
— Denk je dat iemand naar je luistert?
— De filiaalmanager is mijn oom. En weet je wat? Hij zei al een tijd dat het tijd was om “de bezem door het personeel te halen”. Ik denk dat jij de eerste bent.
De roodharige vrouw pakte snel een mandje – melk, kaas, appels, mandarijnen, rijst, vlees – en liep naar oma.
— Kom, ik loop met u mee. En maakt u zich geen zorgen, vanaf nu heeft u altijd wat u nodig hebt.
Oma knikte stilletjes, haar ogen vol tranen.
— Dank je, lief meisje, fluisterde ze.
