Ik liep een bloemenwinkel binnen om boeketten te kopen voor mijn vrouw en dochter. Ik had er net een uitgekozen toen ik een oudere man bij de ingang zag staan.
Een ouderwetse regenjas, een broek met vouw, nette schoenen, en daaronder een eenvoudig overhemd.
Hij zag er niet uit als een zwerver. Hij was gewoon arm. Maar toch opvallend verzorgd en trots.
Een jonge verkoopster kwam naar de oude man toe. Ze keek hem niet eens aan en zei meteen:
— Waarom sta je hier, opa? Je houdt klanten tegen.
De oude man maakte geen ruzie, maar zei zacht:
— Pardon, juffrouw… Hoeveel kost een takje mimosa?
De verkoopster antwoordde geïrriteerd:
— Ben je gek geworden? Ik zie toch dat je geen geld hebt. Waarom vraag je het dan?
De man haalde drie verfrommelde briefjes van tien euro uit zijn zak en vroeg voorzichtig:
— Is er misschien iets voor dertig?
De verkoopster keek naar het geld, grijnsde, en pakte een bijna verdorde mimosatak uit de mand – gebroken, flets.
— Hier, alsjeblieft. En nu wegwezen.
De man nam het takje voorzichtig aan en probeerde het peinzend recht te buigen. Op dat moment zag ik een traan over zijn wang rollen, en zijn gezicht straalde zo’n wanhoop uit dat het me diep raakte.
Ik voelde me vreselijk voor de arme man en besloot de brutale, ongemanierde verkoopster een lesje te leren.
Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Ik liep naar de verkoopster toe, terwijl de woede in mij opborrelde:
— Begrijp je wel wat je doet?
Ze draaide zich naar me om en haar gezicht werd bleek. Ze zei niets.
— Hoeveel kost de hele mand? — vroeg ik haar.
— Wat?.. Eh, ongeveer tweehonderd euro, denk ik — mompelde ze.
Ik haalde het geld tevoorschijn, gaf het aan haar, nam de mand met bloemen en gaf het aan de oude man.
— Alstublieft. U verdient dit. Feliciteer uw vrouw.
De man stond daar, ongelovig. Hij glimlachte zacht. Tranen stroomden, maar hij hield nog steeds het gebroken takje in zijn hand.
— Kom, we gaan samen — stelde ik voor.
We liepen een winkel verder. Ik kocht een taart en een goede fles wijn.
De man stond er nog, met het boeket in zijn handen.
— Opa — zei ik — Maak u geen zorgen. Ik heb genoeg geld. En u hebt een vrouw van wie u houdt. Maak haar blij.
Hij knikte, niet in staat zijn tranen te bedwingen.
— We zijn al vijfenveertig jaar samen… Ze is ziek… Maar hoe kon ik op haar verjaardag met lege handen komen? Dank je wel, jongen…
