Agent stopt een lijkwagen wegens te hard rijden en besluit de kist te controleren: wat hij erin aantrof, was afschuwelijk 😨🫣
De politieagent werkte al meer dan tien jaar bij het korps. In die tijd had hij van alles meegemaakt: gestoorde criminelen, tranen van mensen die geliefden hadden verloren, en scènes die je koude rillingen gaven. Maar zelfs hij was niet voorbereid op wat hij die ogenschijnlijk gewone dag zou meemaken.
Tijdens een routinepatrouille aan de rand van de stad hield hij één hand aan het stuur en een oog op het tegemoetkomend verkeer. Alles leek rustig, tot hij ineens een zwarte lijkwagen opmerkte die met hoge snelheid over de lege weg scheurde. Dat wekte meteen argwaan: zulke voertuigen rijden volgens protocol langzaam, zeker als er een overledene aan boord is. Maar deze — geen zwaailichten, geen escorte, gewoon een voertuig dat reed alsof het in een race zat.
De agent zette zijn sirene en zwaailichten aan en meldde via de radio:
— Post 45, ik vraag om assistentie bij het stoppen van een verdachte lijkwagen. Beweegt zich op snelweg 7, snelheid ongeveer 120. Ik begin de achtervolging.
In plaats van te stoppen, trapte de bestuurder echter het gaspedaal in. De auto versnelde nog meer, in een poging uit zicht te raken. De agent versnelde ook, hield afstand en observeerde elke manoeuvre. De achtervolging duurde ongeveer vijf minuten, en de bestuurder gedroeg zich al die tijd extreem nerveus — slingerde, sneed bochten af, en miste op een haar na een vangrail.
Uiteindelijk, toen het duidelijk werd dat ontsnappen onmogelijk was, stuurde de bestuurder plotseling naar de berm en stopte. De deur zwaaide open en een lange man in een zwart pak stapte uit, bezweet en met een onnatuurlijk brede glimlach.
— Goedendag, agent! — zei hij met trillende stem, terwijl hij probeerde kalm te blijven.
— Weet u, ik… ik ben gewoon te laat voor een begrafenis. Het is dringend. De familie wacht… het gaat om een belangrijk persoon… — stamelde hij, terwijl hij overal keek behalve in de ogen van de agent.
— Wie vervoert u? — vroeg de agent kalm.
— Uh… een man… of nee… een vrouw. Ja, een vrouw. Mijn schoonmoeder. Nee, sorry, mijn nichtje! — De bestuurder lachte zenuwachtig, beseffend dat hij verstrikt raakte in zijn eigen leugens.
— Vreemd, u zei net “man”, — merkte de agent achterdochtig op.
— Versproken! Ik ben moe! Begrijpt u, het is een zware dag.
De agent keek naar de achterkant van het voertuig, waar de laadruimte zich bevond.
— Openen, alstublieft.
— Er ligt een dode in! — reageerde de bestuurder snel. — Ik denk niet dat…
— Openen.
Onder druk en zonder uitweg zuchtte de man diep, liep naar achteren en opende de laadklep. De kist lag netjes in het midden. De agent gaf met een handgebaar aan dat ook het deksel open moest.
Met trillende handen opende de bestuurder de kist — en binnenin lag… 😱😱 (Vervolg in de eerste reactie 👇👇)
Er lag geen lichaam. Geen kleding, geen bloemen, niet eens een kussen onder het hoofd. Alleen zorgvuldig verpakte plastic containers. Tientallen. In zwart plastic gewikkeld, met tape en folie. En er kwam een sterke chemische geur vanaf.
De agent verstijfde een seconde.
— Zijn dat… verboden stoffen? — fluisterde hij tegen zichzelf.
Hij drukte meteen op de noodknop van zijn radio.
— Verdachte aangehouden. Drugssmokkel. Heb assistentie nodig.
De bestuurder probeerde iets te zeggen, maar de agent deed al de handboeien om.
— U bent gearresteerd. U kent het recht om te zwijgen? Dan zwijgt u nu ook.
Enkele minuten later arriveerden er twee extra eenheden. Dozen met verboden middelen werden uit de lijkwagen gehaald.
Later bleek dat het om een zorgvuldig geplande operatie ging om een grote drugslading te vervoeren, vermomd als een rouwstoet. De man die zich voordeed als chauffeur was lid van een internationale criminele organisatie.
Voor de agent was het een dag die hij nooit zou vergeten. Zijn intuïtie en alertheid lieten hem niet in de steek — en deze keer hebben ze de stad behoed voor een enorme ramp.
